czwartek, 6 kwietnia 2017

Mój pierwszy dzień we Francji


Bardzo chciałabym opisać tu jakąś sielankę, mój zachwyt nad nowym pięknym przecież krajem, entuzjazm odczuwany w obliczu zaczynającej się przygody, ale nie mogę. 


Pierwszy dzień na francuskiej ziemi zastał mnie w fatalnym humorze.

Mój pierwszy dzień we Francji to niekończące się kilometry autostrad i płacz miesięcznego zaledwie dziecka. Mojego dziecka. Huśtawka hormonalna po niedawnym porodzie nasilała tylko moją negatywną percepcję rzeczywistości. Dźwięk francuskiego języka, wygląd parkingów, toalet a nawet znaków drogowych napawał mnie nienawiścią.





Los (a raczej ludzka nieuczciwość, ale nie będę wchodziła w szczegóły) zmusił mnie do opuszczenia Hiszpanii, gdzie wiodłam życie o jakim zawsze marzyłam. Zostałam nagle brutalnie przebudzona z pięknego snu i zdałam sobie sprawę, iż perspektywa mieszkania z teściami w kraju zadufanych w sobie arogantów to rzeczywistość. Nie było jednak wyboru, musiałam zagryźć zęby i poddać się przeznaczeniu.  



Oprócz tego moje poczucie własnej wartości spadło o kilka poziomów z powodu nieznajomości języka. Nic nie rozumiałam, nikt mnie nie rozumiał. Czułam się jak bezwolna marionetka. Jeżeli kiedykolwiek byłam bliska popadnięcia w depresję to chyba właśnie wtedy, w ciągu kilku pierwszych miesiący pobytu we Francji.



Lata później, gdy zgłosiłam się do logopedy w celu pozbycia się polskiego akcentu usłyszałam, że to w jaki sposób znalazłam się we Francji raz na zawsze zablokowało moją zdolność nabycia francuskiego akcentu. Do dziś nie jestem pewna czy udałam się wtedy na wizytę do logopedy czy psychoanalityka.

Gdybym mogła wrócić te ponad 7 lat wstecz postarałabym się szybciej dać Francji szansę. Mimo, że nie jest doskonała, da się ją przecież lubić.


Dzisiejszy tekst powstał w ramach wiosennego projektu Klubu Polki na Obczyźnie „Pierwszy dzień w nowym kraju". Zapraszam do lektury wspomnień innych członkiń Klubu.

7 komentarzy:

  1. Wow, Kasia! Dzięki za ten tekst - nie każdy pierwszy dzień musi być cudowny, chociaż sądzę, że w Twoim przypadku przyszłość okazała się bardziej łaskawa niż ten pierwszy dzień, prawda? A w każdym razie mam taką nadzieję. Chociaż chętnie bym przeczytała coś więcej na ten temat, jak z teściami, kiedy polubiłaś Francję, itp. no ale już nie chcę być za wścibska.
    Nie wiedziałam, że taka "trauma" może spowodować brak możliwości wyzbycia się akcentu! To dla mnie zupełna nowość.

    Buziakuję, jak to mówi nasza Renia :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ha, ja w tę traumę nie wierzę. Myślę, że logopedka chciała się mnie po prostu pozbyć, bo nie bardzo wiedziała jak mi pomóc ;)
      Temat teściów jest bardzo delikatny, wolę go publicznie nie poruszać :)
      A Francję polubiłam, gdy przeniosłam się do większego miasta, a szczególnie gdy udało mi się wynająć trochę terenu pod ogródek :)

      Usuń
  2. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  3. Dobrze, ze sa w blogosferze takie posty, nawet jesli nie naleza do "lekkich i przyjemnych". Nierzadko opisy pierwszego dnia za granica sa czyms w stylu bardzo ogolnikowego "nie bylo latwo", i pozwalaja sadzic, ze nic strasznego sie nie dzieje, i nie ma sie czego bac ani czym za bardzo przejmowac. A czasami - wiem po sobie - moze byc naprawde trudno, i trzeba zdawac sobie z tego sprawe. Takie wpisy jak ten przyczynia sie moze do zwiekszenia swiadomosci w tym temacie :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki :) Mam nadzieję, że nie zniechęciłam jednak nikogo do wyruszenia w nieznane. Myślę, że warto podejmować wyzwania nawet jeżeli wiążą się one z ryzykiem lub wyjsciem że swojej strefy konfortu.

      Usuń
  4. Ojej, ja nawet nie wiedzialam, ze logopeda moze pomoc w pozbyciu sie akcentu ! dzieki za info:) Moze sie kiedys na to skusze. Choc teraz, po 15 latach zycia tutaj, moj akcent zupelnie mi nie przeszkadza, ajesli przeszkadza on komus, to jego problem :)
    Pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Obawiam się, że rozczarowałam się bardzo co do francuskich logopedów. Nie mają oni pojęcia o problemach w wymowie z jakimi borykają się cudzoziemcy. Przydałby mi się pewnie raczej jakiś specjalista od fonetyki porównawczej...Ja też się już pogodziłam z moim akcentem,a ufam, że z czasem będzie mniej słyszalny. Pozdrawiam!

      Usuń